نتيجه گيري
از آن چه گذشت نكات زير را مي توان به عنوان مهم ترين نتايج تحقيق عنوان نمود.
1- زبان دعا زبان مشترك آدميان است و منشأ فطري دارد و مي تواند محور وحدت انسان ها و بستر گفتگوي تمدن ها و اديان قرار گيرد.
2- زبان دعا غير از زبان عرفي و زبان سر است بلكه وجه بياني وجود انساني است، لذا وضع در زبان دعا راه ندارد و قواعد حاكم بر زبان عرفي بر آن حاكم نيست، البته زبان سر مي تواند ترجمان زبان دعا بشود.
3- در دعاي حقيقي زبان دعا وجود دارد و چنان چه زبان دعا در وجود داعي به بيان در نيايد، داعي و دعا مجازي است و نه تنها لذت آور نيست بلكه قابليت استجابت ندارد زيرا خداوند وعده قطعي استجابت دعاي حقيقي داده است.
4- زبان دعا داراي ويژگي هايي است كه ريشه در حقيقت آن دارد. همين ويژگي ها زبان دعا را از ساير زبان ها ممتاز مي كند و آن را به زبان عرفان نزديك مي سازد.
5- ادعيه پيشوايان ديني به ويژه دين اسلام به خصوص صحيفه سجاديه و تحليل دعاهاي آنان ويژگي هاي زبان دعا را به دست مي دهند. اين ويژگي ها راه را براي شناخت بيشتر حقيقت زبان دعا هموار مي نمايند.