از ويژگي هاي برجسته زبان دعا اصرار، الحاح و پافشاري در اعتراف، خواسته و خواستن است. اين ويژگي بارز ريشه در حقيقت دعا و زبان آن دارد و از زبان دعا جدايي ناپذير است. اصرار و الحاح يا در اعتراف به غناي مدعو است كه خود نوعي تسبيح و تحميد مدعو است و يا درخواست و طلب است كه خود عين انعكاس اشعه غني در آينه فقير است. در هر حال اصرار و الحاح، استمرار قوت بخشي به پيوند و انعكاس جمال خداوند در آينه وجودي انسان است و براي داعي مطلوب و لذت بخش است، لذا زبان دعا و آن وجه بياني وجودي داعي در اين حالت از اصرار و الحاح جدايي ناپذير است.

از همين رو معصومين (ع) در تعاليم خود در باب دعا ما را به الحاح و اصرار در دعا فراخوانده و توصيه نموده اند و در سراسر صحيفه سجاديه اين ويژگي مشاهده مي شود.

از رسول خدا (ص) روايت شده كه: «ان الله يحب السائل اللوح» (13، ج: 2، ص: 282).

امام صادق (ع) فرمود: «ان الله عزوجل كره الحاح الناس بعضهم علي بعض في المساله ي و احب ذلك لنفسه، ان الله عزوجل يحب أن يسأل و يطلب ما عنده» (16، ج: 4، ص: 224).

راز تكرار پي در پي يك مضمون با عبارات مختلف در يك فقره يا فقرات متعدد در صحيفه سجاديه در همين ويژگي زبان دعا نهفته است. به عنوان نمونه سيد الساجدين (ع) در دعايي مي فرمايد: «اللهم صل علي محمد و اله و كن لدعائي مجيبا و من ندائي قريبا و لتضرعي راحما و لصوتي سامعا...» (دعاي 13، ص: 73).

«... بل انا يا الهي اكثر ذنوبا...» (دعاي 16، ص: 84).