زبان دعا از سنخ الفظ و گويش كه از صوت در فضاي دهان پديد مي آيد نيست هم چنان كه از سنخ نشانه ها و علايمي كه مفاهيمي را القا مي كند نيست، بلكه وجه بياني وجود انساني است كه مي تواند در تمام انسان ها با تمام اختلاف گويش ها و يا اختلاف فهم هايشان از نشانه ها، يكسان جريان يابد. در زبان دعا چون مخاطب در حقيقت خداوند متعال است، الفاظ موضوعيت ندارند، اگر چه وقتي دعا بر زبان سر جاري شود و در قالب الفاظ به پيشگاه خداوند عرضه گردد داراي تأثير بيشتري است و از همين جهت پيشوايان دين اسلام سفارش كرده اند كه خواستن و خواسته ها را از خدا به زبان آوريم و زبان دعا را با زبان سر به قصد استعمالي جدي ظاهر سازيم.

امام صادق (ع) مي فرمايد: «ان الله تبارك و تعالي يعلم ما يريد العبد اذا دعاه و لكن يحب أن تبث اليه الحوائج فاذا دعوت فسم حاجتك...» (16، ج: 4، ص: 225).

اساسا الفاظ شفاهي يا كتبي و نشانه ها زماني در زبان موضوعيت پيدا مي كنند كه مخاطب به غير از الفاظ گوينده راه ديگري براي فهم و درك نيات و مقاصد متكلم يا شهود وجه بياني وجود او نداشته باشد.