ابن ادريس خود در مقدمه كتاب، هدف از تأليف اين كتاب را اين گونه بيان مي دارد:

«كان فيها الفاظ لغوية لكل احد لا تفهم و كلمات يحتاج في فهم معانيها الي ان يترجم، فكتبت»

بنابراين ابن ادريس با شرح آن دسته از مفردات و كلماتي در صحيفه سجاديه كه فهم آن براي عموم مشكل است، با توضيحي مجمل و روان - آن هم بر اساس ترتيب ادعيه و خارج از هرگونه شيوه هاي معمول معجمي - اقدام به نگارش اين اثر پرداخته است.

در اين رساله، حدود 600 لغت در قالب 54 دعا - البته به غير از دعاي شماره 11 و 38 - توضيح و تفسير شده است.

ابن ادريس در بيان لغت مورد نظر، خود را محدود به ذكر عين كلمه ي موجود در صحيفه نكرده و گاهي با بيان مصدر و يا شكل فعلي و يا اسمي لغت، به شرح و توضيح آن پرداخته است.

تنها مصدر لغوي كه ابن ادريس از آن در نگارش اين اثر بهره برده، كتاب «الصحاح في اللغة» جوهري است. وي در مقدمه ي اين كتاب بيان مي دارد كه آن دسته از توضيحاتي كه از خود اوست، با رمز (سين) و آن چه از مصادر ديگر بهره برده، به گونه اي رمزي، در انتهاي كلام مشخص كرده است. و تنها رمزي كه وي به كار برده، حرف ص (صاد) است كه نشانه ي اختصاري كتاب صحاح اللغة جوهري است.