صحيفه ي سجاديه به عنوان يك مجموعه ي مأثور، همواره مورد توجه عالمان بوده و هست، كتابت فراوان و نگارش صدها شرح و ترجمه و اجازه روايتي بر اين كتاب، خود حكايت از اهتمام عالمان به حفظ و شناسايي و معرفي اين مجموعه گرانقدر دارد.

در نگاهي اجمالي به شروح صحيفه، مي توان گونه اي از اين شروح را صرفا لغوي ناميد كه مؤلفان آنها با توجه به اهميت فهم دقيق اين كتاب ارزشمند، اقدام به نگارش اين نوع از شروح پرداخته اند و اين در حالي است كه ديگر شارحان اين كتاب نيز، عنايت خاصي به توضيح و تفسير لغات آن داشته اند.

شرح هايي كه مستقلا به مباحث لغوي پرداخته اند و گزارش آن به دست ما رسيده، به قرار زير است.

1)حاشية علي الصحيفة الكاملة/ محمد بن احمد بن ادريس حلي(598) [1] .

2) تعليقات علي الصحيفة السجادية/ مولي محسن فيض كاشاني (م 1091 ق) [2] .

3) حل لغات الصحيفة السجادية/ محمد باقر بن محمد شفيع حسيني منجم (بعد از 120 ق) [3] .

4) لغات صحيفه/ محمد عبدالباقي [4] .

5) تبيان اللغة/ ميرزا محمد علي بن محمد نصير مدرس گيلان چهاردهي (م 1334 ق) [5] .

در ميان اين شروح، نخستين قديمي ترين شرح لغوي كه به دست ما رسيده، شرحي است كه ابن ادريس نگاشته است كه از جهات مختلف مورد اهميت و دقت نظر مي نمايد. در اين مجال، به بررسي اجمالي اين رساله خواهيم پرداخت.