شرح حالش در اين كتابها آمده است: اعيان الشيعه 191:9، ريحانة الادب 6:6، الذريعه 518:1 و 203:15 و 194:23، الكرام البرره 211:1، الاعلام 63:6، معجم المؤلفين 128:9، فرهنگ بزرگان: 479.

وي فقيه، متكلم، مفسر، نحوي و از اكابر علماي اماميه بشمار است.

ممتاز العلماء، در لكهنو سال 1234 متولد شد و رشد و نمو يافت و مبادي علوم را آموخت. وي از پدر فقيه خود سيد حسين (1273 ه) و عموي فقيه اش سيد محمد (1284 ه) كسب فيض نمود، آنگاه از اين دو تن و شيخ محمد حسن بن باقر نجفي صاحب جواهر به دريافت اجازه نايل شد.

وي به مرتبه اي عالي از اعلم و دانش رسيد و مسئوليتها و مشاغل ديني را بر عهده داشت و كتابخانه بزرگي تأسيس كرد كه در آن بسياري از نفايس مخطوطات نگهداري مي شد و در بلاد هند مشهور گرديد.

وي آثار و تأليفات متعددي دارد، از جمله: ارشاد المبتدئين الي احكام الدين (چاپ شده) [1] ، مرشد المؤمنين في الفقه [2] ظهير الشيعه في احكام الشريعه (چاپ شده)، رسالة في المواريث، مسألة في ذبيحة اهل الكتاب (چاپ شده)، هداية المسترشدين في شرح تبصرة المتعلمين [3] ينابيع الانوار في تفسير كلام الجبار [4] الدعوات الفاخرة في الادعية المأثورة عن العترة الطاهرة [5] و آثاري ديگر.

اين دانشمند بزرگ در ماه رمضان 1289 رحلت كرد. وي فرزندي فقيه به نام سيد محمد ابراهيم (متوفاي 1307 ه) داشته است. [6] .

اما نسخه:

علامه عبدالحسين اميني نجفي (1390 - 1322 ه) صاحب كتاب الغدير اين نسخه را رؤيت كرده و از آن در «صحيفة المكتبة» چاپ مكتبة اميرالمؤمنين عليه السلام نجف به سال 1373 ه خبر داده است. [7] .

اما علامه شيخ آقا بزرگ طهراني نسخه را نديده و در ذريعه گفته است: «نسخه ي صحيفه به خط شهيد اول در كتابخانه سيد محمد نقي بن حسين بن دلدار - بر حسب گفته ي نوه ي وي سيد علي نقي در تراجم المشاهير - وجود دارد.» [8] .

تصويري از اين نسخه را مرحوم سيد مهدي گلپايگاني - رحمه الله - در سفرش به هند بدست آورد كه اكنون در كتابخانه آية الله گلپايگاني - رحمه الله - يافت مي شود و مدير كتابخانه استاد محترم ابوالفضل عرب زاده - دامت توفيقاته - در اختيار ما گذاردند.

براي اينكه بر خواننده محترم اصالت اين نسخه و نسخه هاي اساس و اصيل و حال كاتبان آنها و طبقه هر يك از ايشان مشخص شود گفتار را در دو مبحث مي آوريم:

اول: كاتبان هر يك از اين نسخه ها و شرح حال اجمالي هر يك از آنها.

دوم: توصيف نسخه هاي ايشان و نسخه ي اساس كه از روي آن استنساخ كرده اند.