بازگشت

ترجمه صحيفه به زبان هاي مختلف


تا آن زمان كه اسلام به سرزمين حجاز و بين اعراب محدود مي شد نيازي به ترجمه قرآن و احاديث صادره از نبي مكرم و ائمه معصومين عليهم السلام به ديگر زبان ها احساس نمي شد و سؤال هاي اعراب از كلمات قرآن و روايات در حقيقت نياز تفسيري و توضيحي بود كه آن هم با پرسش مستقيم از پيامبر اكرم و ائمه اطهار و اصحاب پيامبر برطرف مي شد.

اما از آن زمان كه اسلام پا را از مرزهاي حجاز فراتر گذارد و ملت هاي غير عرب به اسلام گرويدند و به تلاوت قرآن علاقمند شدند، براي آشنايي آنان با قرآن و كلام پيامبر و ائمه معصومين عليهم السلام نياز شديد به فهم لغت عرب و ترجمه قرآن و احاديث پديد آمد.

امروزه كه اسلام از مرزهاي جغرافيايي عبور كرده و در همه ممالك نفوذ نموده، نياز بيشتري به ترجمه متون مقدس اسلامي احساس مي شود.

دانشمندان زبان شناسي در يك روايت تعداد زبان هاي زنده جهان را بيش از 5/000 زبان تخمين زده اند و گفته اند آسيا با حدود 1602 زبان بيشترين تعداد زبان را به خود اختصاص داده و پس از آن آفريقا با حدود 1600 زبان و جزائر اقيانوس آرام حدود 1034 زبان و آمريكا با حدود 812 زبان و اروپا با حدود 55 زبان در رده هاي بعد مي باشند.

براساس آماري كه در سال 1995 داده شده قرآن به 70 زبان ترجمه كامل شده در حالي كه تا سال 1989 كتاب انجيل به 1928 زبان ترجمه و هر ساله نيز 20 تا 30 زبان به ترجمه هاي موجود اضافه مي شود.

بر اين اساس، اگر سهم مسيحيان را در ترجمه كتاب مقدس از زمان مسيح تا كنون هر ساله يك عنوان فرض كنيم سهم مسلمانان در ترجمه قرآن به ديگر زبان ها از زمان نزول قرآن تاكنون هر بيست سال يك عنوان بوده است. [1] .

در ترجمه نهج البلاغه وضعيت اسف بارتر است چرا كه ترجمه نهج البلاغه به ديگر زبان ها فقط 9 عنوان و سهم صحيفه سجاديه در ترجمه به زبان هاي ديگر بسيار ناچيز است هم اكنون صحيفه سجاديه به جز زبان فارسي به زبان هاي انگليسي، تاجيك، اردو، روسي ترجمه اي يگانه شده و ديگر زبان ها از ترجمان صحيفه بي بهره مانده اند.

در جهان امروز كه بشريت به مناجات عارفانه با خالق يگانه بسيار احساس مي شود، بايستي با ترجمه هاي زيبا از صحيفه سجاديه هم راه مناجات و راز نياز عارفانه را به بشريت امروز آموخت و هم باورهاي اصولي، اعتقادي را به او فرا داده، سيماي انسان و فضائل انساني را در قالب بي بديل مناجات و دعا براي وي تبيين كنيم.


پاورقي

[1] ترجمان وحي/ سال 2، شماره 4، اسفند 1377/ ص 7 و 8.