صحيفه سجاديه از نخستين كتاب هايي است كه در سده آغازين ظهور اسلام به بيان و بنان امام معصوم تأليف و تصنيف يافته و بدين جهت، در شمار امهات تراث حديثي اهل بيت عصمت قرار دارد.

عالمان ديني بر شرح و ترجمه آن اهتمام فراواني گمارده اند و آنگونه كه مرحوم علامه شيخ آقا بزرگ تهراني در جلد سيزدهم كتاب «الذريعة الي تصانيف الشيعة»، ج 13، ص 345 تا 359 به بيش از شصت شرح صحيفه سجاديه اشاره دارد كه خود ديده و يا يقين به وجود آن داشته است. [1] .

متأسفانه بسياري از آن شروح هنوز به صورت نسخه هاي محدود خطي در گوشه اي از گنجينه هاي شخصي و عمومي، كناره انزوا گزيده ، كه جاي آن دارد در احياي اين آثار از سوي احياگران تراث شيعي اهتمام بيشتري صورت گيرد. احياي آن شروح مي تواند در زمينه برداشت از صحيفه و زنده نگهداشتن اين كتاب مقدس، اثرآفرين باشد.