اين حقيقت عظيم آسماني - كه نزول، استقرار وبقاي قرآن به علم خدايي است - در اين آيت نوراني قرآن به صورتي يكجا متجلي گرديده است.

«بل هو آيات بينات في صدور الذين اوتوا العلم» (العنكبوت : 49)

«بلكه آن (قرآن) آيه هايي روشن است، در سينه هاي كساني كه به آنان دانش داده شده است.»

و بالاخره؛ علم حق، كمال حقيقي و جوهري قرآن است. و از اين حقيقت والا نتايجي بس گرانقدر حاصل مي گردد.

از جمله آن كه از نص صريح آيه ي فوق استناد مي شود كه: خداوند حقيقت (نوراني) آيه هاي روشن قرآن را در سينه ي كساني به وديعت نهاده است كه آنان را در اين آيه با وصف «اوتوا العلم» (علم داده شده) وصف مي كند. پس آنگاه زبان آنان را بر بيان راستين قرآن گويا فرموده است؛ تا دليل هاي روشن خداوند باقي بماند و حجت هاي الهي باطل نگردد. [1] اين علم يافتگان را در جاي ديگر با وصف «راسخان (ثابتان) در علم قرآن» توصيف فرموده، آثار اين رسوخ در علم را ستوده است. (آل عمران : 7) . چنان كه وصف «دارندگان علم كتاب» (رعد : 43) نيز در عبارات پيشين به اختصار بررسي شد.

در پايان بايد گفت: همين كمال ذاتي علم الهي قرآن و همراهي گسست ناپذيرش با عالمان الهي و رباني آن است كه معناي حقيقي دوام و رمز بقاء و جاودانگي قرآن و حجيت آن را تشكيل مي دهد.