«... و نور هدي لا يطفأ عن الشاهدين برهانه... اللهم فكما جعلت قلوبنا له حملة... فصل علي محمد الخطيب به و علي آله الخزان له، و اجعلنا ممن يعترف بأنه من عندك، حتي لا يعارضنا الشك في تصديقه...» (صحيفه سجاديه، دعاي 42) .

«... و (آن را) نور هدايتي قرار دادي كه پرتوهايش از پيشاروي نظاره گران، خاموش (و بي فروغ) نگردد... خداوندا، پس همان گونه كه قلب هاي ما - آل محمد صلي الله عليه و اله و سلم - را حامل آن قرار دادي، پس بر همان خطيب - يعني خطاب شده و نيز خطاب كننده - با قرآن، و بر آل او؛ خزانه داران - علوم جاودانه - آن درود فرست. و ما را از كساني قرار ده كه (با داشتن دانش قرآن) اعتراف مي كنند كه آن (قرآن يا پيامبر) از جانب تو است، تا بدان پايه كه در تصديق او پذيرش حقانيت آن، هرگز گرفتار ترديدي نشويم...»

اگر در اين كلام سراسر ژرف و آكنده ي از زيبايي - كه از سلاله ي خانه ي وحي قرآني جوشيده است - با دقت و تدبير بنگريم، آن را رمز نزول و تابش نوري قرآن، رمز بقاي حقانيت و حجيت آن - در تصديق رسول - و بالاخره رمز بقاء جاودانگي قرآن - در جنبه ي علم و هدايت - خواهيم يافت.

بديهي است كه علم بدون عالم نمي شود. و پيش تر ديديم كه رسول گرانقدر صلي الله عليه و اله و سلم حقيقت قرآن را - با تمام علم و حكمت آن -از نزد خداي عليم و حكيم دريافت مي نمايد. (النمل : 6) و نيز دانستيم: كتاب خدا همان گونه كه تحقق و فرود آمدنش به علم خداست (انزل بعلم الله) ، تفصيل آن در ميان خلق - به واسطه ي پيامبر صلي الله عليه و اله و سلم و راسخان در علم، از دانش آموختگان مكتب اويعني خاندان پاكش - نيز به علم خدا مي باشد. (و لقد جئناهم بكتاب فصلناه علي علم هدي و رحمة لقوم يؤمنون) (الاعراف : 53)

بنابراين حفظ،نگهداري و بقاء قرآن نيز بايد به علم خدا باشد. زيرا حقيقتي كه در جنبه ي تحقق و نزول (اجمالي و تفصيلي) به علم حق است، در جنبه ي حفظ و بقاء نيز به علم خواهد بود. [1] .