قطب الدين ابوالحسين سعيد بن هبة الله بن الحسن الراوندي، فقيه و دانشمند مشهور امامي قرن ششم است. ابن شهر آشوب در «معالم العلماء» از او به عنوان شيخ خود ياد كرده و تأليفات وي را برمي شمارد كه از جمله ي آنهاست: «المغني في شرح النهاية»، «خلاصة التفاسير»، «منهاج البراعة» «تفسير القرآن» «الخرائج و الجرائح»، «المستقصي في شرح الذريعة»، «تهافت الفلاسفة» و كتابهاي ديگر. [1] .

قطب راوندي، صحيفه را از محمد بن علي بن الحسن الحلبي، از شيخ طوسي روايت مي كندن و سيد بن طاووس، بعضي ادعيه ي صحيفه را از شيخش اسعد بن عبد القاهر، معروف به شفروه، از ابو الفرج فرزند قطب راوندي، از وي نقل كرده است. [2] .

قطب راوندي، بعضي از ادعيه ي صحيفه را در كتاب خود به نام «سلوالحزين» (مشهور به «الدعوات») نقل كرده است. [3] .



[ صفحه 48]