ابوالحسن محمد بن احمد بن علي بن الحسن بن شادان [/ شاذان] قمي، از فقها و علماي بزرگ اماميه است و شيخ ابوالقاسم جعفر بن محمد بن قولوية قمي (م 368 ق) دايي اوست. كتابهاي «ايضاح دقائق النواصب»، «مناقب أميرالمؤمنين (ع)» و «مأة منقبة من طريق العامة» نوشته ي اوست. كراجكي در سال 412 ق، در مسجدالحرام بر وي قرائت حديث كرده است. اين عالم بزرگ، شيخ شيعه در زمان خود بوده است. [1] .

ابن شادان، صحيفه را چنين روايت مي كند:

احمد بن محمد بن عياش، از حسن بن محمد بن يحيي، معروف به ابن اخي طاهر علوي، از محمد بن مطهر كاتب، از پدرش، از محمد بن شلمقان مصري، از علي بن نعمان اعلم، از عمير بن متوكل، از متوكل بن هارون، از امام صادق (ع).

صحيفه ي به روايت ابن شادان، در اختيار علامه مجلسي بوده است و اين عالم بزرگوار، بعضي ادعيه را از آن نقل مي كند. [2] .