مرحوم قطب الّدين راوندي در كتاب خود آورده است:

روزي امام سجّاد عليه السّلام، به سمت يكي از باغات خود در اطراف مدينه حركت مي كرد، در بين راه گرگي را ديد كه موهاي بدنش ريخته بود با حالتي غمگين ناله مي كرد و زوزه مي كشيد.

چون حضرت نزديك گرگ رسيد، فرمود: بلند شو برو، من برايش دعا مي كنم و إ ن شاء اللّه مشكلي نخواهد داشت.

پس گرگ حركت كرد و رفت، شخصي كه همراه امام عليه السّلام بود به حضرت گفت: جريان اين گرگ چه بود؟

امام عليه السّلام فرمود: گرگ مي گفت: من همسري دارم كه در حال زايمان و در شدّت درد، ناراحت است به فرياد ما برس و چاره اي بينديش كه با سلامتي فارغ شود و من قول مي دهم كه ما و ذريّه ما آسيبي به شما و شيعيانتان نرسانيم؛ و من به او گفتم: انجام مي دهم، سپس گرگ با خاطري آسوده حركت كرد و رفت. [1] .