مرحوم سيّد محسن امين، به نقل از كتاب مرآت الجنان مرحوم علاّ مه مجلسي آورده است:

امام عليّ بن الحسين، حضرت زين العابدين عليه السّلام بسيار به مادر خود احترام مي نمود و لحظه اي از خدمت به او و رعايت حقوقش دريغ نمي كرد.

روزي عدّه اي از اصحاب به آن حضرت عرض كردند: ياابن رسول اللّه! شما بيش از همه ما نسبت به مادرت نيكي و خدمت كرده اي و مي كني؛ ولي با اين حال، يك بار نديده ايم كه با مادرت هم غذا شده باشي؟

حضرت سجّاد عليه السّلام در جواب، به اصحاب خويش فرمود: مي ترسم سر سفره اي كنار مادرم بنشينم و بخواهم لقمه اي را بردارم كه او ميل آن را داشته است كه بردارد، و به همين جهت سعي مي كنم كه با او هم غذا نباشم. [1] .

همچنين به نقل از امام جعفر صادق عليه السّلام حكايت كرده اند: روزي عبّاد بصري - كه يكي از سران صوفيّه و دراويش بود - در بين راه مكّه، حضرت سجّاد امام زين العابدين عليه السّلام را ملاقات كرد و گفت: اي عليّ بن الحسين! تو جهاد و مبارزه با دشمنان و مخالفان را رها كرده اي، چون كه سخت و طاقت فرسا بود.

و به سوي مكّه معظّمه جهت انجام مراسم حجّ حركت كرده اي چون كه ساده و آسان است؟!

و حال آن كه خداوند در قرآن گويد: به درستي كه خداوند از مؤ منين جان و اموالشان را در قبال بهشت خريداري نموده است تا در راه خدا مقاتله و مبارزه نمايند و بِكُشند و يا كشته شوند... و در آن جهاد، سعادت عظيم خواهد بود.

امام سجّاد عليه السّلام - با كمال متانت و آرامش - فرمود: آيه قرآن را به طور كامل تا پايان آن ادامه بده و بخوان؟

عبّاد بصري خواند: توبه كنندگان عابد و شكرگزاراني كه دائم در ركوع و سجود هستند و امر به معروف و نهي از منكر مي كنند و نگهبان و نگه دارنده احكام و حدود الهي مي باشند

امام سجّاد عليه السّلام فرمود: هر زمان چنين افرادي را با اين اوصاف و حالات يافتيم، قيام و جهاد با آن ها در راه خدا براي نابودي دشمن، همانا از حجّ و اعمال آن افضل خواهد بود. [2] .