بازگشت

نماز امام


«قال الباقر (ع):

كان علي بن الحسين (ع) يصلي في اليوم و الليله الف ركعه و كانت الريح تميله بمنزله السنبله، و كانت له خمسمأه نخله، فكان يصلي عند كل نخله ركعتين، و كان اذا قام في صلاته غشي لونه لون آخر، و كان قيامه في صلاته قيام العبد الذليل بين يدي الملك الجليل، كان أعضائه ترتعد من خشيه الله و كان يصلي صلاه مودع يري أنه لا يصلي بعدها أبدا.» امام باقر (ع): امام چهارم (ع) شبانه روز هزار ركعت نماز ميخواند و باد همانند سنبلي او را حركت ميداد و او داراي پانصد نخل بود، كه كنار هر كدام دو ركعت نماز ميخواند، و هنگامي كه به نمازش ميايستاد رنگ برنگ ميشد و ايستادنش در نماز همانند ايستادن بنده در مقابل پادشاه بزرگ بود، بدن او از خوف خدا ميلرزيد، و همانند كسي كه با نماز وداع ميكند و فكر ميكند آخرين نماز اوست و ديگر هيچ وقت نماز نخواهد خواند نماز ميگزارد. بحار الانوار، ج 46، ص 79.