از امام باقر عليه السلام نقل شده است که امام علي بن الحسين عليهماالسلام در شبانه روز هزار رکعت نماز مي خواند، همانند اميرمومنان عليه السلام که پانصد نخله خرما داشت و در کنار هر کدام از آنها دو رکعت نماز مي خواند. امام زين العابدين عليه السلام آنگاه که براي نماز مي ايستاد رنگ به رنگ مي شد و در نماز همانند برده اي ذليل در برابر پادشاهي بزرگ مي ايستاد، اعضايش از خشيت خداي متعال مي لرزيد، نمازش همانند نماز کسي بود که آخرين نماز خود را مي خواند و مي داند که ديگر موفق به اقامه نماز نخواهد شد.



روزي در بين نماز، عبا از يکي از شانه هايش افتاد، حضرت اعتنا نکرد تا از نماز فارغ شد. يکي از اصحاب سبب را پرسيد، فرمود: واي بر تو! آيا مي داني در برابر چه کسي ايستاده بودم؟ از نمازِ هر کس به همان مقدار پذيرفته مي شود که قلبش متوجه خدايش باشد، آن مرد عرض کرد: پس ما هلاک شديم (زيرا نمازمان چنين نيست) !



حضرت فرمود: خداوند کاستي هاي نماز را با نوافل جبران مي کند (يعني اگر مي خواهيد نمازهاتان ناقص نباشد براي جبران کاستي ها، نافله بخوانيد.) (1)



الصّلاةُ قُربانُ کُلِّ تَقِيٍّ.(2)



نماز نزديک کننده هر فرد پرهيزگاري (به خداوند) است.

امام رضا عليه السلام