امام زين العابدين عليه السلام در هر ماه مبارک رمضان گناهان و خطاهاي غلامان خود را مي نوشت، و در شب آخر ماه همه آنها را يک جا جمع مي کرد، و يک يک آنان را به نام، صدا مي کرد و مي فرمود: فلاني! تو در فلان روز فلان کار را انجام ندادي و فلان خطا را مرتکب شدي؟ اما به تو آزاري نرساندم. همين طور خطاها را به آنان تذکر مي داد و همه آنها در برابر آن بزرگوار به اشتباهات و خطاهاي خود اقرار مي کردند.



آنگاه حضرت در ميان آنها مي ايستاد و مي فرمود: همگي با صداي بلند بگوييد: اي علي بن الحسين! خدايت رفتارهاي تو را مي شمارد و حساب مي کند همان طور که تو بر ما حساب کردي و نزد او کتابي است که به حق سخن مي گويد و هيچ گناه کوچک و بزرگي را وا نمي گذارد، پس به ياد جايگاه خود در برابر خداوندي باش که ذره اي ستم نمي کند و تنها خودش براي گواهي کافي است، از ما بگذر و ما را عفو نما تا خداوند از تو بگذرد، زيرا خودش فرموده است: «و بايد مومنان با خَلق، عفو و صلح پيشه کنند و از بدي ها در گذرند. آيا دوست نمي داريد که خدا هم در حق شما مغفرت و احسان فرمايد...؟»(1) سپس سخت مي گريست و از خوف خدا نوحه و زاري مي کرد.(2)



يا اباذر ! لا يَکونُ الرَّجُلُ مِنَ المُتَّقينَ حَتي يُحاسِبَ نَفسَهُ اَشَدَّ مِن مُحاسَبَةِ الشَّريکِ شَريکَهُ ... .(3)



اي ابوذر! انسان جزو پرهيزگاران نخواهد بود مگر آن که از خودش حساب بکشد خيلي سخت تر از حساب کشي شريک از شريک خودش.