روزي امام صادق (ع) از اميرالمؤمنين صلوات الله عليه ذكري به ميان آورد و او را تعريف كرد و فرمود: به خدا قسم علي بن ابيطالب لقمه حرامي در دنيا نخورد تا از دنيا رفت. و هيچ وقت دو كار براي او پيش نيامد كه خدا از آنها راضي بود مگر آن كه سخت‏ترين آن دو را انتخاب نمود.

و هيچ گرفتاري براي رسول خدا (ص) پيش نيامد مگر آنكه براي رفع آن، علي بن ابيطالب را خواست زيرا كه به او اعتماد داشت .

و هيچ كس از اين امت طاقت عمل رسول خدا (ص) نياورد مگر علي بن ابيطالب (ع)، و آنگاه كه كاري انجام مي‏داد خود را ميان بهشت و جهنم مي‏ديد، ثواب خدا را اميد داشت و از عقابش مي‏ترسيد.

هزار بنده آزاد كرد كه در آزادي آنها رضاي خدا را مي‏خواست و همه آنها را با زحمت دست و عرق پيشاني خريده بود.

او به خانواده خويش روغن زيتون، سركه و خرمان مي‏داد (و خود نان جو مي‏خورد).

لباسش جز از كرباس نبود و اگر آستينش بلند بود، قيچي مي‏خواست و اضافه آن را مي‏بريد، از فرزندان و خانواده‏اش در لباس و فقه علي بن الحسين از همه به او شبيه‏تر بود.

روزي ابو جعفر (امام باقر (ع))، پسرش وارد محضر او شد، ديد از عبادت به حالي رسيده كه كسي به حال او نرسيده است، رنگش از كثرت بيداري زرد شده، چشمانش از كثرت گريه جراحت سفيدي درآورده، پيشانيش از كثرت سجده مجروح گشته، بينيش از كثرت سجده پينه بسته و ساقها و پاهايش از كثرت ايستادن در نماز ورم كرده بود.

ابوجعفر (ع) فرمود: از ديدن حالش خودداري نتوانسته و به گريه افتادم ، ديدم او به فكر فرو رفته است، بعد از كمي به من متوجه شد و فرمود: پسر عزيزم بعضي از آن جزوه‏ها را كه عبادت جدّت علي بن ابيطالب در آنها نوشته شده بود به من بده آنها را به محضرش آوردم مقدار كمي خواند، بعد به حالت ناراحتي به زمين گذاشت و فرمود: «من يَقْوي علي عبادة علي (ع)» كي مي‏تواند مانند علي بن ابيطالب عبادت و تهجد داشته باشد .(2)