توشه سفر آخرت
ابن شهاب زهري در شبي سرد و باراني آن حضرت را در مدينه ديد كه آردي بر دوش ميكشد، گفت: يابن رسول الله (ص) اين چيست؟ امام فرمود: سفري دارم، براي آن توشهاي آماده كردهام، ميخواهم در جاي محفوظي بگذارم كه وقت رفتن با من باشد.
گفت: يابن رسول الله! بدهيد غلام من آن را بردارد ،امام راضي نشد. گفت: پس بدهيد من به جائي كه ميخواهيد ببرم و شما زحمت نكشيد. امام فرمود: نه، ميخواهم آنچه را كه در سفر به من ياري ميكند و وارد شدنم را به آنجا كه وارد ميشوم نيكو ميگرداند خودم ببرم و اضافه كرد: زهري! تو را به خدا پي كار خودت برو و مرا به حال خودم واگذار.
ابن شهاب گويد: بعد از چندي آن حضرت را ديدم كه به سفر نرفته است. گفتم: يابن رسول الله! اثري از سفر در شما نميبينم؟! فرمود: سفرم آن نيست كه تو گمان كردي بلكه نظرم سفر مرگ بود و براي آن آماده ميشدم، آماده شدن براي مرگ، دوري از حرام و احسان در راه خير است.
«قال بلي يا زُهْري ليس هو كما ظننت ولكنّه الموت و له اَستعِدّ، انّما الاستعداد للموت تَجنُّب اِلحرام و بذلُ الندّي في الخير».(10)
پاورقي
10. سيد محسن امين عاملي، سير الائمه: ج 3 ص 201 و 209.